Het paard

Mijn dochter van bijna 4 jaar wil niets weten van de Sint.
En ook niet van zwarte piet. Hoe lollig die ook kan zijn. Al valt-ie in het water om een glimlach te ontlokken aan haar gezicht.
Nee, zij wil de goedheiligman en zijn gevolg het liefst op een veilige afstand houden.
Dus een in real life ontmoeting? Niet aan haar besteed.

Ook het schoentje zetten is een heikel punt. Na flink wat overtuigingskracht ertegen aan gegooid te hebben - "Nee, zwarte piet komt echt niet binnen, die gooit het pakje door de brievenbus" - en - "Nee, Sint blijft gewoon buiten staan, die kan toch niet met paard en al door de voordeur om iets in je laarsje te stoppen", heeft ze vanavond dan toch een wortel voor de schimmel in haar schoen gedaan.

Inmiddels heb ik de wortel weer in de groentenla teruggestopt. Heel verstandig.
En heel anders dan vorig jaar.
Toen haalde ik het in mijn hoofd om er een stuk uit te bijten, naast haar schoentje te leggen, met wat gras. Om de volgende ochtend met een enthousiast gilletje tegen haar te zeggen: "Hé kijk, het paard van Sinterklaas is geweest! Ik denk dat-ie teveel worteltjes gegeten heeft vannacht, want zie, niet alles is op..."

Doorbraak

Mistig schimmig
druppels vol vocht
verzameld in het gras

ik fiets naar mijn werk
langs bedrijven
waar voorheen bedrijvigheid was

langs riet
fluisterend
problemen
wegwuivend

mijn zesde zintuig
opent zich
ziet en verschiet
van alle opgehouden hoop
om enorme kantoorpanden
omhoog te houden
als een glimlach
geforceerd

regen langs mijn wangen
wind blaast wanhoop weg

grauw en grijs
t is nog even wachten

op de doorbraak

van de zon

Zie je me? Ik besta

Als je deze dagen nog niet op FaceBook, LinkedIn, Twitter zit, ben je een loser.
Tenminste, als ik tweeps van Twitter en andere aanhangers van FB en LI mag geloven. En voor leeftijdgenoten is het not done om nog op Hyves te zitten, dat niveau moet je toch al ontgroeid zijn. Die boodschap bleek overigens afgelopen week ook bij Mark Rutte door te dringen.

Het lijkt erop dat iedereen, inclusief ikzelf, geïnfecteerd is met het zichtbaarheidsvirus. Als je maar aan je personal branding werkt, en zorgt dat je overal te volgen bent. "Zie je me? Ik besta." Of, zoals ik afgelopen week al meldde: "Ik twitter, dus ik besta."
Ik vind het wel leuk, al die Social Media -mogelijkheden, maar ik heb één ding met mezelf afgesproken. Vind ik het niet meer leuk, of gaat het ten koste van mijn real life sociale leven, dan is de keuze snel gemaakt.
Hé, mijn dochter roept me.
Allemaal een fijn weekend.
En tot tweets, links, FB-s, mails.
Of beter nog: tot ziens!

Spagaat

Het belooft wat, dat nieuwe kabinet. Met gedoogsteun.
Flink snijden. Stevig bezuinigen.
Als ik de kersverse plannen mag geloven, wordt het lastig, voor een heleboel mensen. Neem de kinderopvang. In mijn vriendenclubje en in mijn familie nu al veel besproken.
Mijn broer is van de weersomstuit de kinderen nog maar even een dag extra weg gaan zetten. Of het uit ballorigheid is, weet ik niet. Hij sneerde daarna: "Nu kan het nog, straks wordt het te duur."
Ik vraag me af hoe het financiële plaatje er straks uitziet voor ons gezinnetje.
Begrijp me niet verkeerd, ik klaag niet: dat wij een bankrekening hebben, geeft al aan dat we bij de elite horen, wereldwijd gezien.

Maar hoe zijn alle bezuinigingen straks te rijmen met:
1. stimuleer nog meer vrouwen de arbeidsmarkt te betreden
2. zorg dat meer (hoogopgeleide) vrouwen op hogere posities komen (in het bedrijfsleven)
3. zorg dat vrouwen meer kinderen baren (liefst meer dan twee).

Deze drie punten vindt 'de politiek' belangrijk, maar ik vraag me af in welke volgorde. En hoe ze met elkaar te combineren zijn.

Los van het feit dat vrouwen geneigd zijn om alles op alle gebieden goed, nee wat schrijf ik, perfect te willen regelen. Thuis, op het werk, en in de 'vrije tijd'. Ook zo'n utopie. Dat gaat niet. Ik spreek uit eigen ervaring (en ja, ik ben ook zo'n controlefreak).

Maar met de bezuinigingen in aantocht, en de Sint nog lang niet, vrees ik dat veel anderhalf-verdieners drastische maatregelen moeten nemen. Want snijden in de kinderopvang, dat lijkt mij killing genoeg voor al die vrouwen die al die ballen thuis, op het werk en oja, in hun sociale leven hoog ('moeten') houden.

Vrouwen 'en masse' in een spagaat?

Kekke Nalden

Zoevend naar mijn emailadres stuitte ik op Naldens nieuwste ontdekkingen.
Deze in ons kikkerlandje wereldberoemde weblogger staarde mij olijk onder een rood kek petje aan, mij manend om me te abonneren op een spectaculaire nieuwsbrief met dito ontwikkelingen, die ik toch zeker niet zou mogen missen.

Ik ontmoette Nalden dit voorjaar tijdens een workshop in Amsterdam en alleen zijn aanwezigheid deed de zaal van sociaal netwerkende ondernemers gonzen. Hij was immers het Grote Voorbeeld, hoe het allemaal moest. Vragen vol verwachting uit de zoemende zaal. Ja, bloggen was zijn leven. En nee, zijn identiteit bleef strikt geheim. En ja, natuurlijk koos hij zelf waar hij over wilde schrijven op zijn blog. Maar als hij de snelste auto van de wereld mocht uitproberen, zou hij daar ook over schrijven.
Ik twitterde tijdens zijn toespraakje al dat hij best commercieel was, maar alla, met een kwinkslag. The new establishment, zal ik maar zeggen.

Nu vijf maanden later heeft de kekke jongeman inmiddels zijn ritje in de milieuvriendelijkste kilometervreter mogen beleven, als ik zijn laatste update op het web mag geloven. Nalden die voorheen altijd zijn eigen weg bewandelde en zelf wel bepaalde waar hij over schreef, blijkt gewoonweg ingekocht te zijn door een machtig netwerkje.
In huis-aan-huisbladen-taal: Nalden is de vleesgeworden advertorial. Blijkt dan toch alles te koop te zijn...

Pure verbeelding

Twedding is al weer een week of wat het nieuwste dat de nieuwe media te bieden hebben.
Man (@man) ziet intelligente schoonheid passeren op de boulevard en twittert zijn tweeps dat hij haar aanbidt. "Maar wieowie kent haar en brengt mij met haar in cont@ct?!? #durftevragen"
Via een RT, een vriendin van een andere tweep volgt een drietal pics met de vraag: "Heej, @man, Bedoel je deze @schoonheid, of @brutaaltje of was het deze @serieuzesexgodin ?"
"Nee", tweet @man dan, het was @hgpgldvrw en ik wil haar graag irl zien asap..."
Uiteindelijk na wat heen-en-weer-getweet en voorzichtig aftasten treffen @man en @hgpgldvrw elkaar. "Liefde op t eerste gezicht!" kwetteren ze vrolijk aan hun volgers. Al gauw twitteren de tortelduifjes dat ze gaan trouwen, via twitter: de eerste twedding is een feit.

Het spreekt tot de verbeelding inderdaad. Een eerste ontmoeting via twitter, romantisch aanzoek via twitter, en t jawoord via twitter...

Pure verbeelding, ik kan er over twitteren of ik schrijf erover op mijn blog.
Twitteraar Christina Curry kan die twedding-primeur overigens op haar buik schrijven. En ik vraag me af hoe #sexyengewild je bent als je zo'n enorme plakplaat op je onderbeen laat zetten en of je daar een @man mee aantweept. Maar ook dat gaat over pure imagination, als ik haar indrukwekkende inktvlek mag geloven.

Dagje uit

Wat eraan vooraf ging...

"'k Heb ut gehad, echt."
"Oh ja, zikkur. Ik ôk, ik ôk."
"Wah dan? Wah bedoeldu?"
"Elliku kir wir diejunnuh zellufduh koppuh..."
"En zu zijn zooow lillik."
"Ooh, bedoel du gij dah."
"Sja, ech zooow vursrikkulik lillik!"
"Elliku kir wir diejunnuh zellufduh lillikuh mensuh mè die jengelunduh keinder."
...
...
...
"Sullu wuh un ommutjuh doen?"
"Keigoed idee. Keigaaf!"
[Flap - flap - flap, flap - flap - flap]
...
"Heuj, wacht op mij-ij-ij..."



ANP bericht van zaterdag:

Pelikanen ontsnapt
HILVARENBEEK - Uit Safaripark Beekse Bergen in Hilvarenbeek zijn drie pelikanen ontsnapt, meldde een woordvoerder van het park zaterdag.
Een van de vogels cirkelt op grote hoogte boven Vught, hemelsbreed ongeveer tien tot twaalf kilometer van Hilvarenbeek. Medewerkers van het park zijn ter plaatse om het dier te vangen zodra het landt.

De drie vogels zijn vrijdagavond voor het laatst in het park gezien. De pelikanen verbleven er sinds twee jaar. De dieren zijn in principe tam, aldus de woordvoerder.

De pelikanen, die oorspronkelijk uit Afrika komen, zijn groot en wit van kleur. Pelikanen kunnen grote afstanden afleggen.
© ANP

Aum

Daar lig je dan, je ogen dichtgeslagen
Je zoons en neefjes staan om je heen
Overmand door verdriet, geheel verslagen

De Pandit zingt en de zaal zoemt mee
Jouw mensen huilen, 'k volg gedwee

De kruiden strooi ik naast je gezicht
De Pandit zingt en roept Aum
En ik vraag me af hoe Hij dit kon doen

Lieve Adjiedj,

Daar sta je dan, als een volleerd meester
voor een groepje expats en business ladies
Moeiteloos loods je alle aandacht
door toekomstperspectieven

Wij hangend aan je lippen
Overdonderd door plots tromgeroffel
Dan weer overmeesterd door emoties
Angstaanjagend realistische beelden
Over een uitgeputte Moeder Natuur
En dan weer de geruststellende stem
van jou, lieve Adjiedj,
dat de mensheid altijd oplossingen verzint

Dan snijd je een ander onderwerp aan
Je stem hapert bij loneliness
Je herhaalt het nog eens
In de toekomst is eenzaamheid
een Groot Probleem
Dan volgt een animatie
De eenzaamheid galmt erin door

En als ik dan naar huis rijdt
met een vriendin die me thuis zet
bekruipt mij het gevoel
en het galmt mij na tot nu

Ben jij lieve Adjiedj, jij cosmopoliet,
die ogenschijnlijk alles heeft,
succes, aanzien en van roem geniet,
niet vreselijk eenzaam ...

Oranje jurkjes

"Foeifoei!", hebben juristen van de FIFA geroepen toen zij een aantal dames na een WK-wedstrijd wel een uur lang ondervroegen waarom zij in oranje jurkjes hun helden kwamen toejuichen. Want dit kon niet. Was het sluikreclame van bierbrouwer X en werden de dames fors betaald voor deze stoutmoedige daad?
Deze kwestie haalde het '20.00 uur'- journaal van vanavond, 15 juni 2010.
Minutenlang in dit journaal kwamen deze oranje jurkjes in beeld. Het bedremmelde gezicht van een van de dames sprak boekdelen. Nee, er zat geen snood plan achter; ze hadden toch gewoon dat hippe leuke oranje jurkje aan, waarin Sylvie ook zo koddig had geflaneerd.
Bierbrouwer X, natuurlijk zo blij als een kind dat het de bezorgde vader uit mocht hangen op de nationale 'tevee' en zich kon ontfermen over die paar vrouwen in 'hun oranje jurkjes'.

Briljante campagne, al zeg ik het zelf. Bierbrouwer X heeft het door. Bovendien is het bij mijn weten de eerste keer dat de voetbalminnende vrouw als doelgroep (h)erkend is, met Oranje op weg naar het WK.
Daarnaast denk ik dat door deze 'underdog positie' de jurkjes binnen no time zo geliefd zijn, dat dit biermerk niet meer aan te slepen is. Want elke vrouw wil nu zo'n oranje jurkje. Al is het alleen maar als statement naar de gevestigde orde, die als Manneke Pis over die oranje jurkjes ietwat (f)lauwtjes aan het zeiken was.

Slaap zacht, juristen van de FIFA.
Want met zoveel media-attentie en free publicity voor bierbrouwer X, is dit hun natte droom.

Kar

We staan tegenover elkaar.
Jij hebt er geen zin meer in. Dat zie ik aan de blik in je donkerbruine ogen.

Ik zeg: "Zullen we het niet nog een keertje proberen?"
Jij draait met je ogen en kijkt weg.
Ik probeer: "Maar het ging toch best aardig? Waarom wil je dan nu niet meer?"
Jij snuift minachtend.
En dan volgt een stilte die minutenlang aanhoudt.

Daarna doorbreek ik de stilte.
Ik: "Ach toe... toe..."

Jij gooit je haren in je nek en schudt je hoofd.
Nee, je wil echt niet meer.

Ik laat je gaan.
De kar, eenzaam, blijft staan.

Je galoppeert weg, je vrijheid tegemoet.



Linnie G.

Rabarberpavlova

Brrrrrrrrr...
Alleen de naam al van deze groente(?!?) doet mij griezelen.

Mijn ouders hadden in mijn kindertijd een 'landje' [lees: een volkstuintje].
Zoals dat in die tijd betaamde; zo'n moestuintje moest nu eenmaal, want zij waren: hippie, verantwoord, modebewust en vooral: alles moest gezond zijn.
Vandaar dat ik nu zelf zo'n fervent aanhanger ben van (zoveel mogelijk) biologisch eten, als we maar wel rond kunnen blijven komen. Maar dit geheel terzijde.
In die tijd, jaren 70/80 van de vorige eeuw, fietste mijn moeder fanatiek wekelijks naar het landje, want daar was het allemaal te doen. De basis van ons voedsel en dus ons bestaan. Der mensch ist wass er isst.
Op een bepaald moment bedacht ons ma dat er een groente uit haar jeugd toch echt ontbrak in het tuintje: rabarber.
Het plantje tierde welig op ma's moestuin en al snel aten wij rabarber door de havermoutpap, rabarberjam op brood, rabarbercake bij de thee, frisse rabarbersalade naast de zilvervliesrijst met kip, en uiteraard rabarber door de magere yoghurt, als toetje.

Vandaag kwam ik de wekelijkse nieuwsbrief van een biologische site over dito producten in mijn mailbox tegen. Bovenaan dit informatieve bio-bericht prijkte het woord 'Rabarberpavlova'. Hoewel ik meteen terugflitste naar die 'goeie ouwe tijd' en dacht aan die heerlijke hapjes vol vitamine C en ijzer en eigenlijk niet wilde doorklikken... deed ik dat laatste toch.
Wat blijkt: mijn moeder was ook al zo'n voorloper en had ruim dertig jaar geleden zonder het te weten een trend gezet: de site rept namelijk niet alleen over de verleidelijke rabarberpavlova, nee er is nog altijd veel meer mogelijk met die heeeeerlijke groente: wat te denken van de rabarber amandelgalette?!?

Tja.
Rabarbrrrrrr.
Ik zal er nooit aan wennen.

Linnie G.

drk!

k hb ht z ntzttnd drk dt k nt wt wr k d td vdn mt hln.

dt k dt brcht tk s l n wndr.

ds... k h ht krt vdg
wnt k hb t t drk

mt k mn blgttl dn tch vrndrn?
bv: ht Lvn s n ltd Gd?
f: ht Lvn s sms gwn n mtnl chtbn?
f: ht Lvn s zwr gdzlmlhbbn mr k rvr lln llnd n?

tdls!

Lnn G.

Twitteritis

Twitteritis is - me dunkt - een ziekte die vooral hoogopgeleiden tegenwoordig treft.
Alles moeten zij zo snel mogelijk delen met alle volgers. En het liefst maken ze zo veel mogelijk nieuwtjes via de digitale snelweg bekend. Of ze nu aan het koffiedrinken zijn bij tante Truus, of dat hun hond last heeft van obstipatie, het maakt niet uit; het komt op Twitter.

Ook hele grappige, spitsvondige uitspraken kom je tegen op deze nieuwe vorm van social media. Actuele woordgrapjes trekken altijd mijn aandacht.

Maar wat moet ik met zo'n tweet over je nieuwe bankstel? En draagt het bij aan je 'personal branding' dat ik weet dat je vandaag vreselijk ongesteld bent?

Daarom pleit ik voor behoudendheid.

Linnie G.

P.s.
Misschien zit ik er wel helemaal naast met dit korte pleidooi ;-) over Twitter. Vandaag dompel ik mij nog eens onder in alles wat met social media te maken heeft. En val ik je binnenkort lastig met alles wat je echt van mij moet weten.

P.p.s.
Laat ik bij deze de naam Twitteritis registreren. Mocht het ooit in de Dikke Van Dale komen, jongens, vermeld er dan bij dat het op 28 april 2010 door Linda Graanoogst uit Almere als eerste op haar blog is verschenen.

De Macshrewtop

Dat was het helemaal. De Macshrewtop.
Jaaaaaaren geleden, toen ik nog in moeders mooiste zelfgemaakte outfits liep op het Van der Puttlyceum in Eindhoven, hield ik een spreekbeurt over de Macshrewtop.
Een vlammend betoog over het mooiste (nog uit te vinden) apparaat dat al onze problemen als sneeuw voor de zon zou laten verdwijnen: de Macshrewtop.
Elke letter van dat woord was de beginletter van een van de vele functies.
Je kon er mee typen, mee kopiëren, mee bellen zonder snoer, muziek op afluisteren (zelfs met een koptelefoon), mee faxen, berichtjes mee doorsturen naar de andere kant van de wereld; en: niet onbelangrijk: je kon het óók gebruiken in de klas als alternatief voor de alom populaire en zeer geprezen spiekbrief.
Eigenlijk had er een lichtje bij mij moeten gaan branden, toen verschillende klasgenoten vroegen wanneer en waar de Macshrewtop in de schappen zou liggen.

Nu denk ik nog wel eens terug aan mijn eigen spreekbeurt, tijdens die les Nederlands van 'meester' Wim Daniëls.
O jongens, had ik De Macshrewtop maar laten registreren. Dan was ik al binnen geweest. En kon ik lekker lui op een zonovergoten idyllisch eiland dat boek gaan schrijven, waar ik al jaren van droom...
Conclusie I: ik ben toch slimmer dan ik toen dacht te zijn.
Conclusie II: mijn zolder-etage moet er toch maar eens aan geloven. Of dat boek.
Conclusie III: ik ga alle spreekbeurten van mijn dochtertje later heeeeeeeel goed bewaren. Je weet nooit wat voor een briljante ideeën zij weer heeft als ze 13 jaar is.
Conclusie IV: ik ben toch dommer dan ik nu denk slim te zijn.

Iedereen veel plezier met zijn I-Pad, I-Pod, IPhone of wat voor een Macshrewtop TM (r) het dan ook moge zijn.

Brak

'k Zal het maar toegeven. Eerlijk, ik voel me brak.
Gisteravond 'n beetje laat geworden.
Met een goeie vriendin uit geweest. Eerst gegeten in een restaurant, uitkijkend over het Weerwater. Smakelijk gesprek, Spaanse rode wijn. "Ik doe dit te weinig", zei ik nog.

Daarna naar The Joker Comedy Club. De eerste van de drie in de line up was top. Maar die Brabander die daarna volgde, had zijn huiswerk niet gedaan. En had alle vrouwen meteen tegen zich in het harnas gejaagd. Zonder het te weten. Plaatsvervangende schaamte, daar hadden wij (die goeie vriendin van mij en ik) allebei last van. Hij niet. Het wachten was op verlossende woorden: een gierende grap van die Brabander.
De derde stand-upper wijdde uit over een versierpoging. Ingrediënten: Albert Heijn, een beeldschone Marokkaanse kassière, een breed geruit jack dat diende als picknickkleed. Het recept was prima, alleen het was de eerste keer dat hij er wat van bakte.
Rachid Larouz na de pauze. Very funny.
Zo'n twee jaar geleden sprak ik hem op een boot, zichtbaar zenuwachtig. Hij moest op voor Freek de Jonge. Gister zag ik een andere Rachid, een relaxte stand up comedian. Met trekjes van Raymann. (Waar je mee omgaat, word je mee besmet. Geldt ook in positieve zin... OMG so funny.) Hoewel hij ziekmakend snotverkouden was, stond hij er. (En grapte: "Wel knap he, voor een Marokkaan.") De zaal lachte weer, een verademing.

Vervolgens gezellig nagepraat met de organisator en met mijn goeie vriendin. In de auto naar huis: "Dit moeten we vaker doen."


Overigens, we wachten nog steeds op de verlossende woorden van die Brabander. Maar we maken weinig kans. t Is bijna Pasen en het is al 1 april geweest.
En ik ben brak.
Lekker brak.

Letters

Mijn dochtertje van drie lees ik 's avonds voor uit een van haar lievelingsboeken: 'Mijn eerste Van Dale'. Daarin staan alle 26 letters op alfabet, met korte versjes vergezeld van kleurige plaatjes. Ik lees de O van Olifant en we lachen om de gekke grote oren van het beest. Na een plaatje of acht en dubbel dito rijmpjes, knuffel ik haar en klimt zij in bed.

De volgende ochtend als ik net onder de douche uitkom, roept ze mij. Ik spoed mij in een spijkerbroek. Als ik haar stralende lach begroet en haar uit bed op de commode zwaai, vraagt ze mij: "Wat is dat?", wijzend naar het bovenstuk van mijn lingeriesetje. Ik antwoord: "Dat? Dat is een BH."
Waarop zij kordaat: "O. Van de letters."

Schrijven is schrappen

Schrijven is schrappen. Ofwel: Kill your darlings, zoals ze dat zo mooi zeggen.

Je kan natuurlijk altijd wat letters op papier knallen of woorden in een al dan niet willekeurige volgorde achter elkaar plaatsen, en vervolgens tot de conclusie komen: Hmmmm ik schrijf nu tien keer hetzelfde alleen met net andere woorden.

En ja, alles is bepalend bij je tekst: het ritme, de woordkeuze, de cadans. Jouw inzicht geeft nou net die glans. Waardoor er een glimlach op de mond van de lezer komt, of een gruwelende greins, van stiekeme herkenning (Oja, keind, dah heppik ók altijjj'! Maar ik schaam me er echt vooooooor, dahwildugijniewittuh)...

En schrijven is een creatief proces. En het is nooit af.

Ik daag je uit om in de pen te klimmen (MAIL!LINK!TWEET!TIK!) en de leegte van het witte papier of scherm te vullen. Heb net als in de oudheid last van 'horror vacui' (id est: 'de angst voor de leegte', voor degenen die geen Latijn in hun pakket hadden) en dan...
Schrap erop los!

Ik zet mij alvast schrap.
Toi toi.

Linnie G.

Memorabele dag

Een memorabele dag, 16 maart 2005.
De eerste krant waar ik aan meegewerkt had, kwam terecht bij elk huishouden in Almere.

Vanuit 'de journalistiek' wordt vaak nog neergekeken op huis-aan-huisbladen.
Natuurlijk zijn er geen hele lange sfeerverslagen in te vinden zoals in een Volkskrant of NRC, nee, dat niet. Maar redacteuren bewandelen immer hetzelfde pad: de vijf w's en de h, hoor en wederhoor, persoonlijke interviews waarbij de kern naar boven komt borrelen na het stellen van (de juiste) vragen.

In de afgelopen 5 jaar heb ik niet alleen veel geleerd over anderen, en veel 'vers nieuws' live of via de telefoon vernomen, ook heb ik nog meer geleerd over mezelf.
Een goede interviewer of redacteur weet goed te spiegelen. En kijkt vaak in de spiegel van zijn/haar eigen ziel, als hij of zij iemand met een verhaal tegenover zich heeft.

Want niemand is gelijk en toch is iedereen hetzelfde.

Het Leven is altijd Goed

Discutabel inderdaad; het leven is altijd goed.
Maar hoe jij en ik naar het leven kijken, bepaalt of het leven 'een 8' krijgt of niet.
The eye of the beholder.
Daarom, en om vele andere redenen, start ik vandaag, op maandag 8 maart, Internationale Vrouwendag, mijn leven als blogger. Geïnspireerd door de woorden van Tulku Lobsang gisteravond in Laren, heb ik mijn 'laziness', mijn luiheid - of excuus om mijn leven als blogger nog langer uit te stellen - een schop onder de kont gegeven.
Stuur je eigen luiheid ook eens weg en doe datgene wat je steeds uitstelt. Mijn laziness is op dit moment met vijf euro in zijn hand een hamburger gaan kopen en die zie ik het komende uur niet meer terug. Heb ik even rust en dus: schrijf ik. En dat creëert weer nieuwe energie. Hoop ik, haha.


'Ja maar...'
Vaak denk ik: 'Wie zit er nu te wachten op mijn ideetjes of wat ik meemaak'. Of ik denk: 'Later als ik groot ben, en ik tijd heb, dan doe ik het wel.' Of: 'Ja, ik wil het wel maar ik heb geen inspiratie.'
En áls mijn leven altijd goed is, is het niet interessant om te lezen. Want sla een krant open en je ziet: Ellende, Kommer en Kwel! Ach en Wee!
Jij koopt die krant of hebt een abonnement lopen en jij vreet het dus. Slecht nieuws verkoopt. (Naast de gouwe ouwe: sex sells). Ik schaar deze dan voor het gemak onder de categorie: lekker belangrijk om te weten. En vraag mij meteen af: 'Wordt de wereld er beter van of ben jij als lezer een vrolijker mens daardoor?'
Ja, als je een leuke krant leest, is het EKKAeW-gehalte niet groter dan het JDILN (Jippie Dit Is Leuk Nieuws) of heeft de laatste zelfs de overhand. Onder leuk nieuws valt dan ook inspirerende berichtjes van een toneelvereniging die in een marathonvoorstelling 'du mensu nog wat bij wil brenguh'.


Goeiuh dinguh
Oja, voor wie het nog niet wist: mijn roots liggen in Braobant, dus als jij als Westerling uit De Randstad die rare tussenzinnetjes niet snapt... dat kan kloppen.
Brabanders hebben nu eenmaal een andere levensstijl. Wij zien het van de zonnige zijde en barsten van de humor, waar we ook neerstrijken. (In het zuiden schijnt altijd de zon, onder de rivieren zijn duh mensuh veel aardiger en zachtmoediger, ze zijn altijd in voor een grapje, en zuiderlingen hebben alle tijd van de wereld voor de goeiuh dinguh in ut levuh, en andere vooroordelen).
Ben ik weer waar ik wezen wil: Het Leven is altijd Goed.

Linda Graanoogst