Schrijven is schrappen

Schrijven is schrappen. Ofwel: Kill your darlings, zoals ze dat zo mooi zeggen.

Je kan natuurlijk altijd wat letters op papier knallen of woorden in een al dan niet willekeurige volgorde achter elkaar plaatsen, en vervolgens tot de conclusie komen: Hmmmm ik schrijf nu tien keer hetzelfde alleen met net andere woorden.

En ja, alles is bepalend bij je tekst: het ritme, de woordkeuze, de cadans. Jouw inzicht geeft nou net die glans. Waardoor er een glimlach op de mond van de lezer komt, of een gruwelende greins, van stiekeme herkenning (Oja, keind, dah heppik ók altijjj'! Maar ik schaam me er echt vooooooor, dahwildugijniewittuh)...

En schrijven is een creatief proces. En het is nooit af.

Ik daag je uit om in de pen te klimmen (MAIL!LINK!TWEET!TIK!) en de leegte van het witte papier of scherm te vullen. Heb net als in de oudheid last van 'horror vacui' (id est: 'de angst voor de leegte', voor degenen die geen Latijn in hun pakket hadden) en dan...
Schrap erop los!

Ik zet mij alvast schrap.
Toi toi.

Linnie G.