Letters

Mijn dochtertje van drie lees ik 's avonds voor uit een van haar lievelingsboeken: 'Mijn eerste Van Dale'. Daarin staan alle 26 letters op alfabet, met korte versjes vergezeld van kleurige plaatjes. Ik lees de O van Olifant en we lachen om de gekke grote oren van het beest. Na een plaatje of acht en dubbel dito rijmpjes, knuffel ik haar en klimt zij in bed.

De volgende ochtend als ik net onder de douche uitkom, roept ze mij. Ik spoed mij in een spijkerbroek. Als ik haar stralende lach begroet en haar uit bed op de commode zwaai, vraagt ze mij: "Wat is dat?", wijzend naar het bovenstuk van mijn lingeriesetje. Ik antwoord: "Dat? Dat is een BH."
Waarop zij kordaat: "O. Van de letters."

Schrijven is schrappen

Schrijven is schrappen. Ofwel: Kill your darlings, zoals ze dat zo mooi zeggen.

Je kan natuurlijk altijd wat letters op papier knallen of woorden in een al dan niet willekeurige volgorde achter elkaar plaatsen, en vervolgens tot de conclusie komen: Hmmmm ik schrijf nu tien keer hetzelfde alleen met net andere woorden.

En ja, alles is bepalend bij je tekst: het ritme, de woordkeuze, de cadans. Jouw inzicht geeft nou net die glans. Waardoor er een glimlach op de mond van de lezer komt, of een gruwelende greins, van stiekeme herkenning (Oja, keind, dah heppik ók altijjj'! Maar ik schaam me er echt vooooooor, dahwildugijniewittuh)...

En schrijven is een creatief proces. En het is nooit af.

Ik daag je uit om in de pen te klimmen (MAIL!LINK!TWEET!TIK!) en de leegte van het witte papier of scherm te vullen. Heb net als in de oudheid last van 'horror vacui' (id est: 'de angst voor de leegte', voor degenen die geen Latijn in hun pakket hadden) en dan...
Schrap erop los!

Ik zet mij alvast schrap.
Toi toi.

Linnie G.

Memorabele dag

Een memorabele dag, 16 maart 2005.
De eerste krant waar ik aan meegewerkt had, kwam terecht bij elk huishouden in Almere.

Vanuit 'de journalistiek' wordt vaak nog neergekeken op huis-aan-huisbladen.
Natuurlijk zijn er geen hele lange sfeerverslagen in te vinden zoals in een Volkskrant of NRC, nee, dat niet. Maar redacteuren bewandelen immer hetzelfde pad: de vijf w's en de h, hoor en wederhoor, persoonlijke interviews waarbij de kern naar boven komt borrelen na het stellen van (de juiste) vragen.

In de afgelopen 5 jaar heb ik niet alleen veel geleerd over anderen, en veel 'vers nieuws' live of via de telefoon vernomen, ook heb ik nog meer geleerd over mezelf.
Een goede interviewer of redacteur weet goed te spiegelen. En kijkt vaak in de spiegel van zijn/haar eigen ziel, als hij of zij iemand met een verhaal tegenover zich heeft.

Want niemand is gelijk en toch is iedereen hetzelfde.

Het Leven is altijd Goed

Discutabel inderdaad; het leven is altijd goed.
Maar hoe jij en ik naar het leven kijken, bepaalt of het leven 'een 8' krijgt of niet.
The eye of the beholder.
Daarom, en om vele andere redenen, start ik vandaag, op maandag 8 maart, Internationale Vrouwendag, mijn leven als blogger. Geïnspireerd door de woorden van Tulku Lobsang gisteravond in Laren, heb ik mijn 'laziness', mijn luiheid - of excuus om mijn leven als blogger nog langer uit te stellen - een schop onder de kont gegeven.
Stuur je eigen luiheid ook eens weg en doe datgene wat je steeds uitstelt. Mijn laziness is op dit moment met vijf euro in zijn hand een hamburger gaan kopen en die zie ik het komende uur niet meer terug. Heb ik even rust en dus: schrijf ik. En dat creëert weer nieuwe energie. Hoop ik, haha.


'Ja maar...'
Vaak denk ik: 'Wie zit er nu te wachten op mijn ideetjes of wat ik meemaak'. Of ik denk: 'Later als ik groot ben, en ik tijd heb, dan doe ik het wel.' Of: 'Ja, ik wil het wel maar ik heb geen inspiratie.'
En áls mijn leven altijd goed is, is het niet interessant om te lezen. Want sla een krant open en je ziet: Ellende, Kommer en Kwel! Ach en Wee!
Jij koopt die krant of hebt een abonnement lopen en jij vreet het dus. Slecht nieuws verkoopt. (Naast de gouwe ouwe: sex sells). Ik schaar deze dan voor het gemak onder de categorie: lekker belangrijk om te weten. En vraag mij meteen af: 'Wordt de wereld er beter van of ben jij als lezer een vrolijker mens daardoor?'
Ja, als je een leuke krant leest, is het EKKAeW-gehalte niet groter dan het JDILN (Jippie Dit Is Leuk Nieuws) of heeft de laatste zelfs de overhand. Onder leuk nieuws valt dan ook inspirerende berichtjes van een toneelvereniging die in een marathonvoorstelling 'du mensu nog wat bij wil brenguh'.


Goeiuh dinguh
Oja, voor wie het nog niet wist: mijn roots liggen in Braobant, dus als jij als Westerling uit De Randstad die rare tussenzinnetjes niet snapt... dat kan kloppen.
Brabanders hebben nu eenmaal een andere levensstijl. Wij zien het van de zonnige zijde en barsten van de humor, waar we ook neerstrijken. (In het zuiden schijnt altijd de zon, onder de rivieren zijn duh mensuh veel aardiger en zachtmoediger, ze zijn altijd in voor een grapje, en zuiderlingen hebben alle tijd van de wereld voor de goeiuh dinguh in ut levuh, en andere vooroordelen).
Ben ik weer waar ik wezen wil: Het Leven is altijd Goed.

Linda Graanoogst