Brak

'k Zal het maar toegeven. Eerlijk, ik voel me brak.
Gisteravond 'n beetje laat geworden.
Met een goeie vriendin uit geweest. Eerst gegeten in een restaurant, uitkijkend over het Weerwater. Smakelijk gesprek, Spaanse rode wijn. "Ik doe dit te weinig", zei ik nog.

Daarna naar The Joker Comedy Club. De eerste van de drie in de line up was top. Maar die Brabander die daarna volgde, had zijn huiswerk niet gedaan. En had alle vrouwen meteen tegen zich in het harnas gejaagd. Zonder het te weten. Plaatsvervangende schaamte, daar hadden wij (die goeie vriendin van mij en ik) allebei last van. Hij niet. Het wachten was op verlossende woorden: een gierende grap van die Brabander.
De derde stand-upper wijdde uit over een versierpoging. Ingrediënten: Albert Heijn, een beeldschone Marokkaanse kassière, een breed geruit jack dat diende als picknickkleed. Het recept was prima, alleen het was de eerste keer dat hij er wat van bakte.
Rachid Larouz na de pauze. Very funny.
Zo'n twee jaar geleden sprak ik hem op een boot, zichtbaar zenuwachtig. Hij moest op voor Freek de Jonge. Gister zag ik een andere Rachid, een relaxte stand up comedian. Met trekjes van Raymann. (Waar je mee omgaat, word je mee besmet. Geldt ook in positieve zin... OMG so funny.) Hoewel hij ziekmakend snotverkouden was, stond hij er. (En grapte: "Wel knap he, voor een Marokkaan.") De zaal lachte weer, een verademing.

Vervolgens gezellig nagepraat met de organisator en met mijn goeie vriendin. In de auto naar huis: "Dit moeten we vaker doen."


Overigens, we wachten nog steeds op de verlossende woorden van die Brabander. Maar we maken weinig kans. t Is bijna Pasen en het is al 1 april geweest.
En ik ben brak.
Lekker brak.