Nieuwe liefde

Eens in de zoveel tijd overkomt het me: een nieuwe liefde.

'n Vlammend hart, stralende ogen, en als in een soort roes uitkijkend naar wat hij mij de komende dagen doet beloven en geloven.

En aan niets en niemand anders dan mijn sweetie pie, kan ik denken. Ook al zet ik een serieus pad uit voor mezelf, in gedachten, dan hopla, ineens zit ik weer op de U-turn om regelrecht terug te keren naar waar het allemaal om draait: mijn nieuwe liefde.

Zo gaat dat in mijn leven. En als ik je laat schrikken, en, o, krijg je nu rode koontjes bij het lezen van dit bericht, ik houd je nog even in spanning...

Momenteel is mijn tortelduifje niemand minder dan een heleboel personen tegelijk. Ik hoor je denken: "Wow, die is echt geflipt!" En ik?
Ik kan niets anders doen dan instemmend knikken en hummen.

Want mijn nieuwe liefde heet Twitter. En zoals elke sprankelende Valentijn, na verloop van tijd dut de passie weer even in. En verandert het in 'houden van'. Maar tot op heden is een goede minnaar gebleken.
Voor al mijn tweeps, een fijne Valentijn.
En kruip nog even dicht tegen mijn TijdsLijn aan. ;-)

Linnie G.

Transitie

Moeder en dochter
Dochter en moeder

En altijd voor altijd
verbonden, gekoppeld

Mijn kleine meid
Mijn grote trots

Je slaapt zo lief

Elke verandering
Ik volg je op de voet
Je betreedt de paden
Die ik zorgelijk behoed
(Voor altijd moeder)

Lieve kleine
Groter en groter

Jouw transitie
Is de mijne

Hoe synchroon
lopen onze tijden

Stapeltjes schuldgevoel

Stapeltjes schuldgevoel. Zo noem ik ze, de kranten, de foldertjes en de bladen van afgelopen week die ik graag had willen lezen, maar waar ik niet aan toegekomen ben.
En o, wat had ik ze graag willen spellen. Maar ik had geen tijd. Of beter: maakte er geen tijd voor.

Ook dit weekend weet ik zeker dat mijn vingers de bladzijden niet van elkaar zullen scheiden. Al die redacteuren die zo hard hebben gebuffeld, woorden wogen en wikkend over welke zinsnede te schrappen, welke te laten staan, of die zinsvolgorde dan toch te verbeteren. Mijn ogen zullen al die overwegingen missen, omdat ik er simpelweg geen tijd voor vrijmaak vandaag.

Toen ik de halve meter aan letter-en cijfercombinaties in de ondergrondse papierdump mieterde, zuchtte ik. 'Sorry medeschrijvers. Volgende week beter.' En mijn smoes prevelend: "Vandaag lees ik een goed boek, van een echte schrijfster."
Dag stapeltjes schuldgevoel. Wees maar aardig voor het milieu.
Dan beloof ook ik: beterschap.