Twitteritis is - me dunkt - een ziekte die vooral hoogopgeleiden tegenwoordig treft.
Alles moeten zij zo snel mogelijk delen met alle volgers. En het liefst maken ze zo veel mogelijk nieuwtjes via de digitale snelweg bekend. Of ze nu aan het koffiedrinken zijn bij tante Truus, of dat hun hond last heeft van obstipatie, het maakt niet uit; het komt op Twitter.
Ook hele grappige, spitsvondige uitspraken kom je tegen op deze nieuwe vorm van social media. Actuele woordgrapjes trekken altijd mijn aandacht.
Maar wat moet ik met zo'n tweet over je nieuwe bankstel? En draagt het bij aan je 'personal branding' dat ik weet dat je vandaag vreselijk ongesteld bent?
Daarom pleit ik voor behoudendheid.
Linnie G.
P.s.
Misschien zit ik er wel helemaal naast met dit korte pleidooi ;-) over Twitter. Vandaag dompel ik mij nog eens onder in alles wat met social media te maken heeft. En val ik je binnenkort lastig met alles wat je echt van mij moet weten.
P.p.s.
Laat ik bij deze de naam Twitteritis registreren. Mocht het ooit in de Dikke Van Dale komen, jongens, vermeld er dan bij dat het op 28 april 2010 door Linda Graanoogst uit Almere als eerste op haar blog is verschenen.
woensdag 28 april 2010
donderdag 22 april 2010
De Macshrewtop
Dat was het helemaal. De Macshrewtop.
Jaaaaaaren geleden, toen ik nog in moeders mooiste zelfgemaakte outfits liep op het Van der Puttlyceum in Eindhoven, hield ik een spreekbeurt over de Macshrewtop.
Een vlammend betoog over het mooiste (nog uit te vinden) apparaat dat al onze problemen als sneeuw voor de zon zou laten verdwijnen: de Macshrewtop.
Elke letter van dat woord was de beginletter van een van de vele functies.
Je kon er mee typen, mee kopiëren, mee bellen zonder snoer, muziek op afluisteren (zelfs met een koptelefoon), mee faxen, berichtjes mee doorsturen naar de andere kant van de wereld; en: niet onbelangrijk: je kon het óók gebruiken in de klas als alternatief voor de alom populaire en zeer geprezen spiekbrief.
Eigenlijk had er een lichtje bij mij moeten gaan branden, toen verschillende klasgenoten vroegen wanneer en waar de Macshrewtop in de schappen zou liggen.
Nu denk ik nog wel eens terug aan mijn eigen spreekbeurt, tijdens die les Nederlands van 'meester' Wim Daniëls.
O jongens, had ik De Macshrewtop maar laten registreren. Dan was ik al binnen geweest. En kon ik lekker lui op een zonovergoten idyllisch eiland dat boek gaan schrijven, waar ik al jaren van droom...
Conclusie I: ik ben toch slimmer dan ik toen dacht te zijn.
Conclusie II: mijn zolder-etage moet er toch maar eens aan geloven. Of dat boek.
Conclusie III: ik ga alle spreekbeurten van mijn dochtertje later heeeeeeeel goed bewaren. Je weet nooit wat voor een briljante ideeën zij weer heeft als ze 13 jaar is.
Conclusie IV: ik ben toch dommer dan ik nu denk slim te zijn.
Iedereen veel plezier met zijn I-Pad, I-Pod, IPhone of wat voor een Macshrewtop TM (r) het dan ook moge zijn.
Jaaaaaaren geleden, toen ik nog in moeders mooiste zelfgemaakte outfits liep op het Van der Puttlyceum in Eindhoven, hield ik een spreekbeurt over de Macshrewtop.
Een vlammend betoog over het mooiste (nog uit te vinden) apparaat dat al onze problemen als sneeuw voor de zon zou laten verdwijnen: de Macshrewtop.
Elke letter van dat woord was de beginletter van een van de vele functies.
Je kon er mee typen, mee kopiëren, mee bellen zonder snoer, muziek op afluisteren (zelfs met een koptelefoon), mee faxen, berichtjes mee doorsturen naar de andere kant van de wereld; en: niet onbelangrijk: je kon het óók gebruiken in de klas als alternatief voor de alom populaire en zeer geprezen spiekbrief.
Eigenlijk had er een lichtje bij mij moeten gaan branden, toen verschillende klasgenoten vroegen wanneer en waar de Macshrewtop in de schappen zou liggen.
Nu denk ik nog wel eens terug aan mijn eigen spreekbeurt, tijdens die les Nederlands van 'meester' Wim Daniëls.
O jongens, had ik De Macshrewtop maar laten registreren. Dan was ik al binnen geweest. En kon ik lekker lui op een zonovergoten idyllisch eiland dat boek gaan schrijven, waar ik al jaren van droom...
Conclusie I: ik ben toch slimmer dan ik toen dacht te zijn.
Conclusie II: mijn zolder-etage moet er toch maar eens aan geloven. Of dat boek.
Conclusie III: ik ga alle spreekbeurten van mijn dochtertje later heeeeeeeel goed bewaren. Je weet nooit wat voor een briljante ideeën zij weer heeft als ze 13 jaar is.
Conclusie IV: ik ben toch dommer dan ik nu denk slim te zijn.
Iedereen veel plezier met zijn I-Pad, I-Pod, IPhone of wat voor een Macshrewtop TM (r) het dan ook moge zijn.
zaterdag 3 april 2010
Brak
'k Zal het maar toegeven. Eerlijk, ik voel me brak.
Gisteravond 'n beetje laat geworden.
Met een goeie vriendin uit geweest. Eerst gegeten in een restaurant, uitkijkend over het Weerwater. Smakelijk gesprek, Spaanse rode wijn. "Ik doe dit te weinig", zei ik nog.
Daarna naar The Joker Comedy Club. De eerste van de drie in de line up was top. Maar die Brabander die daarna volgde, had zijn huiswerk niet gedaan. En had alle vrouwen meteen tegen zich in het harnas gejaagd. Zonder het te weten. Plaatsvervangende schaamte, daar hadden wij (die goeie vriendin van mij en ik) allebei last van. Hij niet. Het wachten was op verlossende woorden: een gierende grap van die Brabander.
De derde stand-upper wijdde uit over een versierpoging. Ingrediënten: Albert Heijn, een beeldschone Marokkaanse kassière, een breed geruit jack dat diende als picknickkleed. Het recept was prima, alleen het was de eerste keer dat hij er wat van bakte.
Rachid Larouz na de pauze. Very funny.
Zo'n twee jaar geleden sprak ik hem op een boot, zichtbaar zenuwachtig. Hij moest op voor Freek de Jonge. Gister zag ik een andere Rachid, een relaxte stand up comedian. Met trekjes van Raymann. (Waar je mee omgaat, word je mee besmet. Geldt ook in positieve zin... OMG so funny.) Hoewel hij ziekmakend snotverkouden was, stond hij er. (En grapte: "Wel knap he, voor een Marokkaan.") De zaal lachte weer, een verademing.
Vervolgens gezellig nagepraat met de organisator en met mijn goeie vriendin. In de auto naar huis: "Dit moeten we vaker doen."
Overigens, we wachten nog steeds op de verlossende woorden van die Brabander. Maar we maken weinig kans. t Is bijna Pasen en het is al 1 april geweest.
En ik ben brak.
Lekker brak.
Gisteravond 'n beetje laat geworden.
Met een goeie vriendin uit geweest. Eerst gegeten in een restaurant, uitkijkend over het Weerwater. Smakelijk gesprek, Spaanse rode wijn. "Ik doe dit te weinig", zei ik nog.
Daarna naar The Joker Comedy Club. De eerste van de drie in de line up was top. Maar die Brabander die daarna volgde, had zijn huiswerk niet gedaan. En had alle vrouwen meteen tegen zich in het harnas gejaagd. Zonder het te weten. Plaatsvervangende schaamte, daar hadden wij (die goeie vriendin van mij en ik) allebei last van. Hij niet. Het wachten was op verlossende woorden: een gierende grap van die Brabander.
De derde stand-upper wijdde uit over een versierpoging. Ingrediënten: Albert Heijn, een beeldschone Marokkaanse kassière, een breed geruit jack dat diende als picknickkleed. Het recept was prima, alleen het was de eerste keer dat hij er wat van bakte.
Rachid Larouz na de pauze. Very funny.
Zo'n twee jaar geleden sprak ik hem op een boot, zichtbaar zenuwachtig. Hij moest op voor Freek de Jonge. Gister zag ik een andere Rachid, een relaxte stand up comedian. Met trekjes van Raymann. (Waar je mee omgaat, word je mee besmet. Geldt ook in positieve zin... OMG so funny.) Hoewel hij ziekmakend snotverkouden was, stond hij er. (En grapte: "Wel knap he, voor een Marokkaan.") De zaal lachte weer, een verademing.
Vervolgens gezellig nagepraat met de organisator en met mijn goeie vriendin. In de auto naar huis: "Dit moeten we vaker doen."
Overigens, we wachten nog steeds op de verlossende woorden van die Brabander. Maar we maken weinig kans. t Is bijna Pasen en het is al 1 april geweest.
En ik ben brak.
Lekker brak.
Abonneren op:
Posts (Atom)
